Turkse supermarkt op de hoek van de koelwand: twee jongemannen, de één mondkapje op de kin, de andere geen mondkapje te bekennen. Ik zeg er wat van. Natuurlijk is de reactie dat ik me er niet mee moet bemoeien. Zonder kapje is het meest vocaal, zegt iets in de trant van dat we al twee jaren onderdrukt worden en dat-ie er niet in gelooft. Ik vraag hem of hij niet een beter argument heeft dan ‘er niet in geloven’. Gemor. Ik ga verder met boodschappen doen.
Nog geen minuut na het afrekenen schiet door mijn hoofd wat ik had moeten zeggen (dat gebeurt vaker): ‘Heren, weet u wat ongelovig in het Arabisch is? Kafir — en daar is het Nederlandse woord kaffer van afgeleid…’
Te laat, helaas.
