Het hotel in Kanazawa, Hotel Pacific, was een aangename plek om te verblijven. Niet al te groot en massaal, een net iets ruimere kamer, aardige mensen achter de balie slash café slash bar. Plus dat de lokatie een perfecte uitvalsbasis vormde. Na erg goed geslapen te hebben begon ik aan het ‘afwerken’ van het lijstje dat ik de avond tevoren gemaakt had. (De ingang van het hotel is in het lichtgekleurde gedeelte van de begane grond; de naam op de gevel is waarschijnlijk die van de vorige uitbater.)

Eerste etappe was de wereldberoemde Omicho Market, een complex van overdekte straatjes en passages waar voornamelijk vis verkocht wordt, maar dat, omdat het een trekpleister is voor toeristen natuurlijk ook de nodige eetgelegenheden heeft. Ik hoefde enkel de straat waaraan mijn hotel ligt af te lopen om er te komen. En wat zien we dan? Rolkoffers, heel veel rolkoffers. Ik voel me dan wel een tikje medeschuldig aan de ellende die dat oplevert omdat ik zelf ook met zo’n ding op pad ben. De volgende keer huur ik een paar koelies in om mijn bagage te dragen. Of zou dat ook niet PC zijn?

Ik denk dat ik te vroeg was. Ik weet dat wel zeker, want de officiële openingstijd van de markt was negen uur en ik was er even na acht. Vandaar de relatieve stilte! Maar het was ook mooi om de mensen bezig te zien met het inrichten van hun winkels en zaken. Sommige waren blijkbaar al heel vroeg begonnen, want hadden hun uitstalling al helemaal op orde…

Ik bedacht dat ik later nog even een kijkje kon nemen en liep richting mijn volgende doel. Wakker als ik was zag ik natuurlijk weer veel bemerkenswaardigs.

Mijn doel was Kanazawa Castle Park en bij de ingang die ik nam trof ik dit koffietentje aan, dat ik natuurlijk niet links kon laten liggen. Ik moest nog wel even op de stoep wachten voor het openging, maar dat belette twee meisjes niet om nauwgezet de stoep aan te vegen, waarbij geen bloemblaadje aan hun aandacht ontsnapte.
Naast deze twee jonge vrouwen werkten er nog twee in dit koffietentje. Let wel dat de bovenverdieping ook beschikbaar was voor gasten. Beneden konden er acht zitten en dan was het echt vol. Maar ik was de eerste klant, dus. Ik nam eerst een café crème en een soort tosti & daarna nog een Guatemaalse koffie, dripstyle. Dat werd gemaakt met behulp van een gave machine die het handmatig opschenken verving. De koffie was perfect.

Het park was enorm groot. In het midden ervan bevond zich het kasteelcomplex, dat in een soort tussenstadium van herbouw was. Op zich minder interessant dan een echt oud kasteel, maar de details van de constructie waren er niet minder mooi om.
Ook mooi: Sakura!

Het tempo van deze donderdag bleef hoog, want ik toog naar Kenrokuen, een tuin die volgens de kenners tot de drie mooiste van Japan behoort & misschien zelfs wel de fraaiste is. Dat hadden meer mensen gehoord, want er waren verkeersregelaars nodig om de toevloed van bezoekers in de hand te houden en veilig de straat over te helpen.

Ik ben geen expert, maar Kenrokuen was zeker heel bekoorlijk. Alle aspecten van wat een Japanse tuin kenmerkt waren aanwezig. Vijvers, theehuizen, lantaarns, bruggetjes, een waterval, enzovoorts. Hoewel het qua weer een beetje een sombere dag was, leverde dat toch een aantal mooie plaatjes op.

Vanuit het tuincomplex leek het op de kaart niet ver naar het 21st Century Museum of Contemporary Art. Maar dat had ik niet goed ingeschat; het ging vrij bochtig en met veel klimmen en dalen.
Het museum was een hypermodern complex bestaande uit allerlei gebouwen die met elkaar verbonden waren en samen een ronde plattegrond vormden. Het was een verademing dat het nu eens niet om oud spul ging, maar om echte moderne kunst. Het deel van het museum dat ik bezocht was niet erg groot (de speciale tentoonstelling vond ik niet zo interessant en liet ik dus aan me voorbijgaan), maar de kwaliteit van het getoonde was hoog. Mijn favoriet was een werk van Anish Kapoor, genaamd ‘L‘Origine du Monde’ — een optische illusie bestaande uit een grote zwarte ovaal op een schuin achterover hellende wand. Er zal een link zijn (bedoeld?) naar een beroemd werk van Gustave Courbet met dezelfde titel (zoek maar op, heel gewaagd voor die tijd), en wellicht ook naar een installatie van Marcel Duchamp, ‘Étant Donnés’, die in Philadelphia te zien is, en zeker geïnspireerd is door Courbet. Duchamp is trouwens mijn kunst-held-van-alle-tijden & ik ben op de aki afgestudeerd voor het vak kunstgeschiedenis met een scriptie over hem, die spoorloos verdwenen is. Heel passend.

Helaas mocht je van alle fraaie kunst geen foto’s maken. Wel van dit:

Wie zich afvraagt wat hiervan de bedoeling is, heeft wellicht iets aan deze tekst, die deel uitmaakt van het werk. (Er ligt geen levend persoon.)

Ik ben ook nog even rondom het hele complex gelopen. Naast de ingang stond een werk bestaand uit ronde kunststof-panelen, waar je in kon rondlopen.

Inmiddels had ik vier items van mijn lijstje afgevinkt. Maar de lucht betrok en ik besloot terug te lopen naar het hotel. Onderweg heb ik nog de nodige winkels bekeken en ook ontdekt dat het trouwen op een exotische lokatie een ‘ding’ is in Japan.

Toen het echt begon te miezeren ben ik nog even Omicho Market ingedoken, waar het inmiddels drukker was geworden.

Het laatste stukje van hier naar mijn hotel stelde niet veel voor en dat was maar goed ook, want het begon nu serieus te plempen. Dat duurde tot rond zes uur. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om nog even wat te drinken en te eten te kopen in een konbini op de hoek van de markt en liep terug door de markt. Waar het inmiddels weer een stuk rustiger was geworden.

De rest van de dag? Ahh, een beetje verloren. Het weer trok niet bij, dus ik bleef op mijn kamer. Tegen de tijd dat ik ging slapen regende het pijpenstelen en was er donder en bliksem.
Het vijfde en laatste doel op mijn lijstje ging ik niet meer halen, of ik moest dat op vrijdagochtend gaan doen voor ik begon aan de volgende etappe. Maar daarover meer in de volgende bijdrage. Die voor dit blog dus de vorige is, zodat die geplaatst is. Verwarrend.