Peter Buwalda — Bonita Avenue
Eigenlijk vermijd ik Nederlandstalige boeken. Enerzijds om economische motieven (voor de prijs van twee boeken in ‘onze’ taal kan ik er drie in het Engels kopen en lezen), anderzijds omdat een taalgebiedje van 20 miljoen natuurlijk heel wat minder kwaliteit oplevert qua boeken dan een taalgebied van honderden miljoenen.

Maar ik heb me laten verleiden ‘Bonita Avenue’ te lezen en moet tot de conclusie komen dat Buwalda in het verkeerde taalgebied is geboren; had zijn moeder hem een paar honderd kilometer naar het westen geworpen, dan was hij een over de hele wereld gevierd en bewonderde auteur geworden met dit boek… Het kan zich namelijk meten met het beste dat in de UK en in de VS is geschreven. Wat opmerkelijk is voor een debuut.

Er zijn een paar passages die niet helemaal lekker lopen en misschien wat gekunsteld zijn, maar de 537 pagina’s tekst vormen op vloeiende wijze de voortdenderende sneltrein van een verhaal waarvan het onoverkomelijke eindstation als snel bekend is, maar de reis ernaartoe tot op het laatste moment (ook al speelt dat zich al ver voor de laatste pagina af, maar ook dat is knap!) spannend blijft.

Peter Buwalda’s jaren van ploeteren in afzondering hebben geresulteerd in een boek dat leest alsof het geschreven is in de tijd die het kost om te lezen. En dat is niet alleen razend knap, maar loopt ook parallel aan de gebeurtenissen in het boek — een klein aantal beschrijvingen vanuit de protagonisten van de gebeurtenissen die onverbiddelijk uitlopen is het drama dat al in de eerste pagina aangekondigd wordt.

De personages in het boek haken zich in je vast. Je wilt graag meer weten over die andere dochter, en hoe de vrouw uiteindelijk een slanke stijlvol geklede vrouw wordt als ze weduwe is geworden, hoe de verbouwing van die kazerne uitpakt, of Aaron nog naar de VS gaat, enzovoorts. Dat is een teken dat die mensen in je hoofd gaan zitten. Petje af, meneer Buwalda.