Hoe verzinnen die malloten van het CDA het dat het een goed idee zou zijn om de banden met meneer Al Assad aan te halen (die dus de dictator van Syrië is — jeweetwel, dat land ergens in de buurt van Turkije)? En nóg een vraagteken: ?
Verder: vandaag na een min-of-meer sociale rondtocht in het eindstation (stamcafé!) iemand ontmoet die veel indruk heeft gemaakt. Dus: verwarring alom.
Ik ben natuurlijk een cynische ouwe l*l, maar van dit krijg ik kipvel* en tranen in de ogen:
Trouwens, Greta Thunberg is wat mij betreft de grootse heldin aller tijden.
*) Uitleg: onze oosterburen zeggen Pfannkuchen, onze westerburen zeggen pancake, dus waarom is het hier dan ‘pannenkoek’ in plaats van pankoek? Dus.
Gisteren kwamen tegelijk nieuwe boeken uit van twee thriller-schrijvers die ik trouw volg (met andere woorden: waarvan ik alles lees wat ze publiceren): Lee Child en Michael Connelly. Middels Amazon stonden die fluks op mijn iPad en in twee sessies heb ik ze inmiddels gelezen.
Michael Connelly’s The Night Fire is er eentje in wat we maar de ‘crossover’ serie noemen; hoofdfiguren uit zijn diverse series komen erin voor. Harry Bosch, Renée Ballard en (eventjes) Mickey Haller. Het is een behoorlijk gecompliceerd boek qua verhaallijnen, maar het wordt helder uitgewerkt en levert een fraai einde op. Niet zijn beste, maar duidelijk boven de streep.
Lee Child had wat mij betreft iets goed te maken — de Jack Reacher van vorig jaar was maar zozo, met veel teveel onwaarschijnlijkheden en exposées, die steeds de vaart uit het verhaal haalden. Blue Moon is een goede revanche. Child laat nu eens niet één ‘helper’ voor Reacher opdraven, maar tovert een heel team te voorschijn. Al die helpers heeft Reacher absoluut nodig, want er moeten tientallen gangsters en boeven uit de weg geruimd worden. Het leest vlot, want de verschillen tussen goed en kwaad zijn fijn afgebakend. Bovendien is er een mooi meid als love interest en dat gun je Reacher zeker. In de reeks niet behorend tot de beste, maar flink boven de streep.
After being asked to, I am now totally dedicated to total transparency. Stay tuned!
(Geen idee wat hier gebeurd is — ben ik gespamd of heb ik vergeten dat ik dit gepost heb? Het kan allemaal.)
Een korte update op het moment dat ik exact zes jaar zonnepanelen heb. De totale productie in die periode bedraagt 20.181,3 kWh. Dat levert een CO2 besparing van 20,12 ton op — mijn bijdrage aan een betere wereld.
Op basis van een gemiddelde prijs van 21 cent per kWh hebben de 16 panelen € 4240 terugverdiend van de oorspronkelijke investering van € 5229 — nog 989 euro te gaan, oftewel ongeveer 4700 kWh. Dat punt gaan we ergens in de eerste vier maanden van 2021 bereiken. Hoi!
Goede vraag, zou een talk show gastheer zeggen, om wat tijd te winnen om ten eerste na te denken en ten tweede een gevat antwoord te geven…
Maar dat is nu niet het geval. Want gedurende deze periode van het jaar gaat het in mijn gedachten (en misschien in die van anderen die haar gekend hebben) veel over Miep.
Ik denk veel na over wat er gebeurd is, wat er had kunnen zijn (‘als…, dan…’), over hoe mijn leven er nu had uitgezien (taaltechnisch dilemma: … nu uit had gezien …). Maar feit is dat het bijna zeven jaar geleden is dat ze er tussenuit kneep (ander taalkundig dilemma: samenstellen van voorzetsels — er tussen of ertussen uit…); en — puur analytisch gezien — hoe het nu is.
Zeven jaar. Dat is een bijbelse periode. Zeven goede, zeven slechte. Dat soort dingen.
Terug naar de vraag in de kop. Ik leef nog. Zij niet. Kan ik daar wat aan doen? Nee, niet. Voel ik me schuldig? Ik denk, rationeel, dat het denkelijk beter was geweest dat ik de pijp uit was gegaan, in plaats van Miep. Maar zo was het dus niet. Vanuit die gedachte zou ik me niet schuldig moeten voelen.
Maar dat doe ik wel. Niet zo vaak als eerder, maar vaak genoeg.