Vandaag heb ik een tweede autolading archief opgehaald. En vanavond keek ik een beetje oppervlakkig door de honderden afdrukken die daar bijzaten. Niets ervan is voorzien van informatie aangaande datum of onderwerp, maar veel ervan had een tijdloze kwaliteit. Er zijn zeker dertig beelden bij die heel goed zijn, misschien ook meer… Het gekke is dat Miep alles al doorgenomen moet hebben toen we bezig waren met ‘het boek’, en er weinig uit gekozen had, […]
Maar dan opruimen van een andere orde… Vanmiddag reed ik met dertig plano verhuisdozen naar Mieps huisje, om haar fotoarchief in te pakken en mee te nemen. Ondanks het koele, regenachtige weer liep het zweet me al snel over het voorhoofd. Misschien probeerde ik het onwillekeurig zo snel mogelijk te doen. Na bijna twee uur reed ik naar huis met negen zware dozen. De rest doe ik later. Vanavond heb ik een snelle selectie gemaakt […]
Ik moet vaker stofzuigen. Tijdens het opruimen kreeg ik vanmiddag vreselijke niesbuien. Het opruimen zelf blijft even heftig, hetzelfde gebeurt keer op keer: ik vind iets dat met Miep te maken heeft, zie een foto van haar, of iets van heel vroeger, en de tranen komen weer… Je moet er doorheen. Of, beter gezegd, je kunt er niet omheen. Vandaag vond ik nog een mapje met schetsen (anno 1989 denk ik) voor een stempel ‘Miep […]
Had ik het daar al eens over gehad? Hoe dan ook — opruimen moet soms, je kunt het niet eindeloos uitstellen. Hoewel je het niet zou zeggen als je mijn woning ziet, heb ik wel degelijk flink opgeruimd. Waarbij niet het aantal objecten deze actie zo moeilijk maakte, maar het emotionele gewicht ervan. Onvermijdelijk kwam ik dingen tegen die leidden tot heftig huilen. Na een uurtje ging het niet meer. Tijd genoeg om het af […]
… nieuwe afleiding. De laatste week was dat het opmaken (vormgeven) van een dissertatie. Vandaag ben ik daarmee klaar. En nu moet ik iets bedenken voor de komende week. Mijn lijstje omvat nu vier items. Dat komt dus wel goed, denk ik. Iets anders: ik sprak gisteren met kennissen, laat ik ze H. en J. noemen, die ik nog niet gezien had sinds de dood van Miep. Waar het dus vooral over ging, is duidelijk. […]
De laatste tijd heb ik dus mijn dagboeken van vroeger weer eens tevoorschijn gehaald en herlezen (daar postte ik eerder al over). Bijna veertig jaar geleden schreef ik voor het eerst op wat ik zoal meemaakte. En deed ik soms ook een poging tot dichten. Het volgende schreef ik in 1972/1973: een spin met zeven poten vertellen wie het deed een donald duck uiteengereten (een pop, stro bloedend) kinderen zijn wreed Beoordeel zelf maar of […]